بسم الله النور

سلام، خسته نباشید …
بازم یه روز دیگه از روزای خوب این روزگار قدار بی وفا شروع شد و یه عده آدم از خونه هاشون زدن بیرون. تو این هیا هو و شلوغ پلوغی، یه دسته ی بخصوص از آدما هستن که کسی فکر نمی کنه اونا هم خسته می شن، مشکل دارن، خوابشون میاد، براشون اتفاقاتی می افته و خیلی چیزای دیگه. این عده سن زیادی ندارن، قد و قامتشون متوسط، یا یه خورده از متوسط بلندتر یا کوتاه تره. خیلی دوست دارن دوست پیدا کنن اما همه بلد نیستن چه جوری باب دوستی رو باهاشون باز کنن.
هر روز صبح، بچه ها با یه کیف مدرسه تو خیابونای این شهر این طرف و اون طرف میرن و پاشونو می ذارن تو دنیای کار درست بچگی یا نوجوونی. اما کمتر پیش میاد که یکی همینطوری و بی مقدمه و نه از روی عادت و اجبار و غیره جلوشونو بگیره، تو چشماشون نگاه کنه و باهاشون از سر صدق و صفا و صمیمیت دو کلوم حرف دل بزنه.
یادمون باشه، این بهترین راه برای ابراز محبته. پس بیاید با هم یه قراری بذاریم: از این به بعد، هر وقت یکی از دوستا، هم کلاسیا یا هم محلیا مونو دیدیم که خسته شده از مشغله ی زیاد روزمره ، با یه لبخند پهناور، یه دل پاک و یه دنیا عشق تو چشماش نگاه کنیم و بهش بگیم:
سلام، خسته نباشید…